Als brandweer willen we natuurlijk altijd zo snel mogelijk ter plaatste zijn. Maar ook veilig.
De werkwijze voor het berekenen van de volgorde van uitrukken van de eenheden was niet meer optimaal. Door nieuwe technologische ontwikkelingen en door veranderende inzichten pasten we daarom de manier van alarmeren en uitrukken aan. Tot nog toe rukten we uit op basis van een vastgesteld uitrukgebied (KVT). Maar deze eenheid was dan niet altijd het snelst aanwezig. Door gebruik te maken van gps-coördinaten alarmeren we nu de eenheid die het dichtst bij het incident is. Dit noemen we dynamisch alarmeren. We rekenen hierbij nu nog met vaste uitruktijden. In de toekomst gaan we rekenen met werkelijke uitruktijden, omdat iedere post een andere uitruktijd heeft.
Bij het berekenen van deze uitruktijden houden we rekening met het bezettingsvoorstel: wie aan de beurt is rukt mee uit. Bijna alle posten werken al met deze methode. Dat heeft als voordeel dat de vrijwilligers meer geoefend blijven en dat dit het saamhorigheidsgevoel bevordert. In de praktijk merkten de vrijwilliger ook dat ze met het bezettingsvoorstel veiliger opkomen naar de kazerne. Per post spreek je een maximale uitruktijd met elkaar af. Hierbij rekenen we met de juiste gegevens de opkomst van de snelste tankautospuit. Natuurlijk kan bij een brand met slachtoffers de bevelvoerder altijd beslissen om direct uit te rukken met de aanwezige vrijwilligers.
